آب ها ممکن است حاوی ناخالصی های زیادی باشند. فلزات سنگین، میکروب ها، باکتری ها، ذرات کلوئیدی از جمله ی این ناخالصی ها می باشند. این ذرات هر کدام راه های مختلفی برای جداسازی دارند. ذرات کلوئیدی که معمولا ذراتی باردار می باشند (منفی و یا مثبت) می توانند مسمومیت های زیادی را در پی داشته باشند زیرا این مواد می توانند با فلزات وارد واکنش شوند و کمپلکس های خطرناکی را پدید آورند. همچننی ذرات کلوئیدی موجود در آب می توانند زمینه را برای رشد باکتری ها و میکروب ها فراهم نمایند.
اما چگونه این ذرات کلوئیدی را جدا نماییم؟
این ذرات را معمولا در طی فرایند های انعقاد، لخته سازی و رسوب دهی با کمک فیلتراسیون جدا می نمایند. به دلیل انحلال پذیری بالای این مواد در آب و کوچک بودن سایز، معمولا فیلتراسیون به طور مستقیم اعمال نمی شود بلکه باید این ذرات کوچک در طی فرایند انعقاد سازی بزرگ شوند و سپس با تشکیل میکروفلوک ها ته نشین شوند و در نهایت با کمک فیلتراسیون جدا گردند.
اما چگونه این انعقاد سازی رخ می دهد؟
فرایند های نام برده انعقاد سازی و لخته سازی با کمک کواگولانت ها و فلوکولانت ها رخ می دهند. این مواد می توانند به دو صورت معدنی و آلی وجود داشته باشند. انواع معدنی این مواد امروزه به ندرت مورد استفاده قرار منی گیرد زیرا استفاده از این ترکیبات موجب زیاد تر شدن یون های معدنی موجود در آب گردیده است.
در نتیجه نوع آلی آن که با نام پلی الکترولیت شناخته می شود استفاده ی بیشتری از انواع معدنی دارد.
انواع آلی نیز خود به دو دسته ی سنتزی و طبیعی تقسیم می شوند. از انواع طبیعی می توان به سلولز و یا پلی ساکارید ها اشاره نمود. اما انواع سنتزی این محصول می توانند آنیونی ، کاتیونی و یا بدون بار باشند که بسته به نوع کلوئید برای خنثی سازی مورد استفاده قرار می گیرند.
لازم به ذکر است که برای از بین بردن میکروارگانیسم ها در آب از گند زدا هایی مانند کلر استفاده می نمایند.
کربنات سدیم چیست و از کجا بخریم؟